7 cech Hindusów, które doprowadzają mnie do szału (i 5, które w nich uwielbiam)

Cześć po dłuższej przerwie milczenia!  Nie chciałem zaczynać pierwszego tekstu z Indii w sposób, w jaki zaczyna się wszystkie teksty z Indii, jednak… no nie potrafię inaczej! Wszyscy mówią, że Indie się albo kocha, albo nienawidzi. I jest to stuprocentowa prawda. Nie można obok nich przejść obojętnie. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś na pytanie – czy ci się podobały Indie? mógł odpowiedzieć – hmmm, w sumie to nie wiem. A jak jest ze mną? Zapraszam do tekstu! :)

Z Indii przywiozłem bardzo dużo filmów, więc jak coś zachęcam do oglądania!

Zatem – które z cech Hindusów najbardziej doprowadzają mnie do szału, a które uwielbiam? Zacznijmy od pierwszych.

1. Naciąganie na kasę przez rikszarzy. Hinduski zwyczaj?

Rikszarze to jedyne osoby w Indiach, których faktycznie nie polubiłem. Tak szczerze, bezkompromisowo. Kantują ile wejdzie, naciągają, kłamią co do trasy itd. Cena na wejściu do rikszy czy taksówki z racji na kolor skóry z automatu jest nawet 5-10 razy większa. Taksometr (w Indiach meter) w 90% przypadków „nie działa”, a jeśli już uda się nam wynegocjować jego włączenie bywa, że nabija kilkukrotnie szybciej niż powinien. Nie obce jest im także obwożenie po mieście celem nabijania dodatkowych kilometrów, stwierdzenie w połowie trasy, że to właśnie to miejsce, do którego chcieliście jechać, a jeśli się postawicie i rikszasz zawiezie Was jednak do końca trasy usłyszycie, że należy się dwa razy więcej pieniędzy za „nadłożoną trasę”. Normalnie mistrzowie naciągania.

2. Turyści płacą za bilety więcej

Wybitnie irytuje mnie także oficjalna, rządowa polityka dotycząca cen biletów w obiektach turystycznych. W każdym obiekcie wisi osobno cennik dla Hindusów i osobno dla zagranicznych turystów. Przebitka cenowa często jest kolosalna. Przykładowo: 15 INR (0.90 PLN) vs. 200 INR (12 PLN). Mam świadomość, że jeśli dla każdego byłyby ceny „zagraniczne” wtedy 90% hindusów raczej odpuściłoby zwiedzanie, i już nawet nie chodzi o te 12 PLN co w dalszym ciągu nie jest wielką sumą, jednak wydaje mi się być to pewnego rodzaju dyskryminacją. No bo przecież takiemu Norwegowi, także nie rzucamy ceny 200 PLN za zwiedzanie Muzeum Narodowego tylko dlatego, że zarabia 10 razy więcej od nas.

3. Trzy rodzaje sprzedawców-naciągaczy

Sprzedawców podzielić można w sumie na 3 rodzaje. Pierwszy to taki, który ma cie w nosie. Nie interesuje go Twoja osoba, pozwala chodzić po swoim sklepie i nawet słowem się do Ciebie nie odezwie. Taki mało hinduski powiedziałbym. Drugi rodzaj zaś, to kwintesencja Indii. Osobiście mocno mnie irytujący i wkurzający, gdyż są to sprzedawcy (w znakomitej większości), którzy nie przepuszczą cie obok swojego stanowiska bez zaczepienia, bez zaproponowania czegoś, pokazania, podania ceny. Momentami, po kilku godzinach włóczenia się po mieście byłem tak zniszczony psychicznie tymi setkami „hello mister, choć zobacz co mam!”, że miałem ochotę teleportować się na mongolskie stepy. Irytacja była tym większa, kiedy naprawdę chciałem coś kupić – czy to do jedzenia, czy pamiątkę, jednak sprzedawcy sukcesywnie obrzydzali mi zakupy i koniec końców swoją nachalnością zniechęcali. No, ale szanuję i rozumiem – tak działa przecież handel…

Jest jednak jeszcze trzecia grupa, która pasjonuje mnie najbardziej, i co do której czuję jakąś dziwną sympatię. Jako osoba interesująca się marketingiem szczerze podziwiam wytrwałość ulicznych sprzedawców, a zwłaszcza artystów (rękodzieła, malowidła, rzeźby itp.) z którymi miałem styczność. Sprzedażowe wyrafinowanie najwyższych lotów. Idziesz sobie przed siebie, nagle dołącza do Ciebie taki człowiek. Idzie wraz z Tobą, zagaduje, pyta jak leci, oprowadza po okolicy. Świątynie pokazuje, fajne zakamarki, ciekawe architektonicznie budynki. I tak przez 10-20 minut. Kiedy już tracisz czujność, zaczynasz go traktować jak kumpla, jako jedną z tych osób, które dołączają tak same z siebie, z chęci pogadania (a jest ich także dużo), ten wtedy dopiero zaczyna nadmieniać Ci, że także i on ma swój mały sklepik z ręcznie malowanymi obrazami i jeślibyś chciał, to chętnie ci go pokaże. Podręcznikowy przykład sprzedaży, przez najpierw zjednanie sobie kumpla, a następne przetransformowanie go w klienta. Jednak jest to tak niesłychanie delikatne, finezyjne i urocze, że w powiązaniu z tą całą otoczką, wcześniejszym przygotowaniem, oprowadzeniem i pokazaniem okolicy sprawia, że aż chce się od takiego człowieka coś kupić. No i nawet raz kupiłem…

4. Zwyczaje w Indiach – indyjski tik-tak

Hindusi mają jeden taki gest, którego próżno szukać gdzie indziej na świecie. No dobra, nazywanie gestykulacji jako „doprowadzającej do szału” to lekka przesada, jednak trzeba przyznać, że ich specyficzne otrząsanie głową na boki może mocno zdezorientować. Dla nas, przyzwyczajonych do tego, że potrząsa się głową tylko góra-dół (tak) lub lewo-prawo (nie) dodatkowy indyjski gest – który tak naprawdę może znaczyć zarówno tak, nie jak, nie wiem jak i kilka innych – może wybitnie utrudniać komunikację. Zresztą zobaczcie o jakim geście mowa

Rozmawiałem z obcokrajowcami, którzy siedzą w Indiach kilka lat, i którzy nawet po tylu latach nie mogą ogarnąć tego gestu. Ba – nawet kiedy pytałem Hindusów o ten gest, część z nich nie do końca wiedziała jak mi go wytłumaczyć. Więc szczerze mówiąc – ja nawet się nie starałem go zrozumieć. Jednak momentami, bardzo potrzebowałem zadać komuś pytanie, na które oczekiwałem odpowiedzi tak lub nie, no i wtedy pojawiał się duży problem…

Jak choćby, kiedy na 2 min przed odjazdem pociągu, podbiegam do pierwszego lepszego na stacji, pytając stojącą już w środku kobietę, czy to właśnie ten pociąg jedzie do Udaipur? Ona nic nie mówi. Ani tak, ani nie. Potrząsa tylko głową na boki. Więc pytam znowu – tak czy nie? Potrząsa dalej, dziwnie marszcząc brwi jakby sugerując mi, że przecież już mi odpowiedziała. Ale gdzie odpowiedziała?! Dalej przecież stoję przy wejściu i nie wiem co począć. Zwracam się z nadzieją w stronę faceta stojącego zaraz obok – ten jednak, jak na złość to samo. Tik-tak, tik-tak – jak ten zegar. Zrezygnowany wsiadłem do środka licząc na cud. Na szczęście pociąg był właściwy.

Polecam osobny, konkretny wpis o pociągach w Indiach: Koleje w Indiach – poruszanie się pociągami

5. Wysyłanie w złym kierunku…

Tutaj już zupełnie na poważnie. Przypadłość, która zdecydowanie może irytować. Oczywiście nie jest tak, że każdy Hindus ma tak samo – jak to mówią Hindusi „nie każdy palec w dłoni jest równy”, jednak mimo wszystko co najmniej 2-3 razy dziennie ktoś wskazywał mi zupełnie odwrotny kierunek, aniżeli w którym powinienem się udać. I nie wynika to raczej (co też potwierdza sporo innych ludzi) z błędów w komunikacji, błędnie podanych przeze mnie nazw, ale z dziwnego dla mnie podejścia, że… wstydem jest się przyznać, iż nie zna się własnego miasta, albo jeszcze gorzej – nietaktem jest zostawić turystę bez informacji. Dziwna logika, ale najwyraźniej lepiej kogoś wysłać gdzieś indziej, aniżeli powiedzieć, że się nie wie.

Na szczęście większość ludzi jednak wskazuje odpowiednie kierunki, a jeśli ich nie zna, to zaraz organizuje kilka akurat znajdujących się w pobliżu innych osób i wspólnymi siłami udaje się ustalić odpowiedni kierunek.

Poza tym – jak już wspomniałem, taksówkarze i rikszarze także lubią jechać w zupełnie inne miejsce, aniżeli się ich poinformowało, jednak tutaj dopatrywałbym się innej cechy, o której już napisałem w punkcie pierwszym.

6. Żyletki na talerzach 

No ja przecież bardzo lubię ostre jedzenie! Sypię tego chilli dość sporo, czasem jakiegoś sosu też mi się przeleje o kilka łyżek. – Przygotowany jestem – myślałem udając się do Indii.

Ekhm. No niestety, okazało się, że nie jestem…

Kuchnia indyjska może nie jest najlepszą na świecie, jednak trzeba przyznać, że jest ciekawa. Niektóre potrawy naprawdę były jak na moje podniebienie przyrządzone idealnie, jednak znakomita większość to całkowita tortura. Ostrość japońskich katan przy tym to pikuś. Z czasem nauczyłem się już kilkukrotnie dopytywać, informować, PROSIĆ – że „no spicy!”, jednak nic to. Co dla nich jest mało ostre, mnie najczęściej i tak zmusza do popicia obiadu litrem coli.

7. Kultura w Indiach. Hinduski sport narodowy

Jak pisałem już w ostatnim facebookowym poście – selfie po krykiecie to drugi narodowy sport Indii. Nie dość, że Hindusi sami sobie robią multum fotografii, to jeśli na horyzoncie zjawi się ktoś o białym kolorze skóry, będący przy okazji większy od wszystkich wokoło o 1,5 głowy, to migawka zaczyna trzaskać zdecydowanie częściej. I tak w okolicach atrakcji turystycznych jak choćby Fort w Jaipur czy jaskinie Ellura niedaleko Aurangabad praktycznie co 30 sekund ktoś pytał mnie o zdjęcie. – Selfie pliiiiiiiiiiiiiiis?

Zgadzam się rzecz jasna, bo nie chce, żeby komuś było przykro czy coś. Z czasem jednak zdjęć tych robi się na tyle dużo, tłum robi się tak gęsty, że na samą myśl, iż sam przecież muszę zrobić jeszcze jakieś foty, zaczyna robić mi się niedobrze.

Jednak koniec końców można powiedzieć, że jest to miłe. Ludzie są bardzo uprzejmi i niesłychanie grzeczni i  tak naprawdę, myślę, że można to przeboleć. Po prostu trzeba się tylko mentalnie przygotować, że jeśli idziecie w miejsce popularne turystycznie (gdyż na drodze raczej się to nie zdarza, nie wiedzieć dlaczego), musicie się nieco uzbroić w cierpliwość i nastawić, że nici z cichego i spokojnego zwiedzania. Nie w tym kraju :)

Polubiłem jednak ten „zwyczaj”, kiedy wpadłem na to, iż przecież mogę prosić o portrety w zamian! Tym sposobem mam tyle portretów, że w końcu mogę reaktywować serię wpisów Twarze Świata! Niedługo, cierpliwości :)

 5 rzeczy, które w Hindusach i samych Indiach uwielbiam

Trochę ponarzekałem, więc teraz dla kontrastu muszę powiedzieć Wam o cechach Hindusów, które bez dwóch zdań skradły moje serce, i po które być może jeszcze do tego kraju wrócę. Zatem…

1. Szczera, bezinteresowna chęć pomocy na każdym kroku

Niemalże za każdym razem w miejscach publicznych, kiedy nieco dłużej niż 30 sekund zaczynałem się zdezorientowany rozglądać po okolicy, zaraz stał przy mnie Hindus pytając czy jakoś może pomóc. Ma się wrażenie, że oni cały czas gdzieś Cie obserwują czekając tylko na moment, kiedy będziesz potrzebować pomocy, dzięki czemu będą mieli powód do zagadania (i być może selfie).

No i wtedy wyrastają jak spod ziemi. Czy to w restauracji, kiedy za nic nie mogłem rozgryźć tych wszystkich nazw, przed tablicą odjazdów pociągów, na skrzyżowaniu dróg, czy gdziekolwiek indziej w mieście. Chyba nigdy wcześniej moje obawy o to, że się gdzieś zgubię, nie były tak małe.

2. Hinduska kultura – Brak alkoholu

No dobra, alkohol się pije, jednak bardzo rzadko i co najważniejsze – nie nadużywa się. A przynajmniej nie widać tego za bardzo w przestrzeni publicznej. Są sklepy monopolowe, nie jest problemem ich znalezienie, gdyż często są dobrze oznaczone i w samym centrum miast, jednak mimo to nie widuje się pijanych osób. Albo ja nie miałem szczęścia ich spotkać, albo Hindusi faktycznie się nie upijają. Tak naprawdę zdałem sobie z tego dopiero sprawę jak bardzo mi taka nieupijająca się kultura odpowiada, kiedy to dopiero co po wyjściu na dworcu w Katowicach zobaczyłem kilku ledwo trzymających się na nogach osób…

3. Kultura zbiorowości

Indie to jedna, wielka społeczność. Ma się wrażenie, że tutaj nikt nie żyje sam. Ciężko jest to opisać, ciężko przedstawić. To trzeba by to po prostu zobaczyć, dotknąć, poczuć. Jeśli ktoś na ulicy się sprzecza, znajdzie się 10 i więcej słuchaczy włączających się do dyskusji, starających się jakoś problem rozwiązać lub chociaż wziąć czyjąś ze stron. Osoby całkowicie dla siebie nieznajome potrafią prześpiewać razem kilka godzin w pociągu, dyskutować do późnych godzin nocnych, albo kiedy trzeba znaleźć jedno miejsce do spania w pociągu dla jednego turysty (czyt. mnie) angażują się w takie przedsięwzięcie cztery rodziny. Albo kiedy wykłócałem się z konduktorem o swój mandat, także znalazło się z 10 osób, które uważnie słuchało wymiany zdań, po czym zaczęło wstawiać się to za mną, to znowu za konduktorem, próbując pomóc znaleźć nam jakieś dobre rozwiązanie.

4. Uśmiech – Indie powinny mieć we fladze uśmiechniętą emotikonkę 

To chyba pierwsze skojarzenie, jakie mam po usłyszeniu słowa „Indie”. Dla mnie to kraj uśmiechniętych ludzi. Czy biednych, czy bogatych, jeżdżących pociągiem, prywatnymi samochodami, czy sprzedającymi całymi dniami banany przy drodze. Nawet rikszarze potrafią zdobyć się na odrobinę szczerego uśmiechu i życzliwości, kiedy to ich kapitalistyczne do życia podejście przegrywa z głęboko wrytym w hinduskie geny uśmiechem.

Nie lubię narzekać na nasz kraj, ale życzyłbym sobie trochę indyjskiej pogody ducha nad Wisłą…

5. Nie jesteś sam

Można powiedzieć, że punkt ten jest sumą wszystkich powyższych. Będąc w Indiach 2.5 tygodnia samemu, w ogóle nie czułem się samotny. Czas szybko leciał, non stop z kimś gdzieś rozmawiałem, ktoś mi coś pokazywał, tłumaczył, towarzyszył przez 10 minut lub 8 godzin, pomagał, czy też… pytał o zdjęcie. Jeżdżąc bliżej, na tydzień czy dwa po Europie i okolicach mam częstokroć dosyć ciągłego milczenia, zamknięcia na siebie ludzi. Szybko nudzę się takimi wyjazdami, robię się smutny i zdecydowanie doskwiera mi samotność co też powoduje, że wyjazdy często się dłużą. W Indiach nawet nie wiem kiedy przeleciały mi te 18 dni!

To chyba na tyle. Zachęcam do wracania na bloga, zapisania się do newslettera poniżej i subskrybowania kanału na youtube. Przywiozłem ponad 400GB materiałów, będzie co pokazywać! Zapraszam też do Agnieszki, która także napisała kilka słów ze swojego wyjazdu do Indii lekko z przymrużeniem oka, jednak trochę bardziej na poważnie! :)

Podobało się?

Jeśli chcecie mi jakoś zrobić „dobrze” i podziękować za robione materiały, możecie kupić moje książki, mój kurs filmowania i montażu, albo rezerwować noclegi z mojego linku do bookingu. Czy to podczas wycieczki w miejsca opisane w tym wpisie, czy podczas każdej innej. Pamiętajcie o mnie rezerwując noclegi ;)

Do następnego :)