Jak spędziłem noc z syryjskimi uchodźcami. Cypr wita

Często dzieje się tak, że jadąc gdzieś w podróż otrzymujemy coś innego aniżeli oczekiwaliśmy. Że w pamięci zapadają te jej miejsca i wydarzenia, których się nie spodziewaliśmy, zaś inne, po które faktycznie pokonywaliśmy setki, tysiące kilometrów nie wywierają na nas jakiegoś większego wrażenia. Zapraszam do Famagusty, gdzie miałem okazję zostać zaproszonym do domu kilku niesamowitych osób i posłuchać ich niezwykle smutnej historii…

Kliknij powyżej i odsłuchaj podcastu. Pozostałe odcinki podcastu możesz znaleźć tutaj, a także na iTunes i SoundCloud. Będzie mi miło, jeśli ocenisz podcast na iTunes lub SoundCloud. Możesz też go pobrać.

  Pobierz Podcast (8,6 MiB , 1 684 - ilość pobrań)

Cypr północny

Jakoś dziwnie się składa, bo nie chciałem poruszać tematu o uchodźcach na blogu, a tymczasem pisze już kolejny o nich tekst. Relacja z Cypru tym razem wyjątkowo nie będzie chronologiczna. Najpierw wizytowałem Cypr Południowy, jednak to o Cyprze Północnym chciałem Wam opowiedzieć kilka słów. Zanim jednak skupię się na samej Famaguście (to w następnych tekstach) – mieście z długą i niesamowitą historią – przeczytacie o wczorajszej nocy. O gospodarzach, którzy na obrzeżach Famagusty zgodzili się mnie przenocować,  rozmowach i znajomościach, które miałem niewątpliwa przyjemność zawrzeć.

Na nocleg zaprosili mnie zagraniczni studenci. Po kilku wymienionych wiadomościach przez Couchsurfing, dano mi jasno do zrozumienia, ze jeśli nie przeszkadza mi za dużo ludzi na metr kwadratowy i nocleg na podłodze, to śmiało mogę wpadać. No więc pojechałem! Co ciekawe była to jedyna pozytywna odpowiedź w całej Famaguście i okolicznych miejscowościach bo ogólnie to CS działa na Cyprze az miło.

Mieszkanie dzieliłem z Uzbeczką, Jordańczykiem, Koreanką, dwoma Jemeńczykami i trzema chłopakami z Syrii. Wszyscy są studentami. Jedni z pasji, drudzy z wyboru, ale o tym za chwilę…

Nie wiedzieć czemu, postanowiono posadzić mnie na najszerszej, postawion  Zjedliśmy wspólną kolacje, podczas której -w akompaniamencie jakiejś instrumentalnej muzyki bliskowschodniej rozmawialiśmy do późnych godzin wieczornych.

Czy na Cyprze jest bezpiecznie?

Rozmawialiśmy długo. O wszystkim i o niczym. O pasjach, piłce nożnej, życiu studenckim. Tematy raczej niezbyt wyszukane, zresztą najpierw trzeba się nieco poznać. Na niebie przewalały się ciężkie chmury, co chwila wiatr zwiewał w naszym kierunku drobny, sporadycznie padający deszcz, zaś z oddali, gdzieś od strony Syrii zbliżała się pobłyskująca co kilka chwil burza. Rozmawiać przyszło nam w nieciekawych, mało optymistycznych okolicznościach. Może też z tego powodu, nieświadomie i całkiem niechcący w pewnym momencie pokierowałem rozmowę na niezbyt przyjemny temat…

– Co planujecie robić po studiach? – wypaliłem do chłopaków z Syrii i już po chwili poczułem się strasznie głupio, oglądając ich nagle smutniejące twarze. Przecież to takie naturalne, normalne, niewinne pytanie – wydawało mi się. Czy chcą pracować w zawodzie, czy ciekawi ich to co studiują, czy chcą zostać po studiach na Cyprze? No właśnie…

W prawdzie nie bezpośrednio, bardzo na około, ale zapytałem ich o wojnę. Zmusiłem do odtworzenia pewnych zdarzeń, przywrócenia wspomnień, do których nie chcą być może wracać, którymi z pewnością nie chcą się dzielić. Zwłaszcza zemną. Poczułem się wybitnie nie na miejscu. Najchętniej to bym się zapadł pod ziemię.

Jeśli chcecie wybrać się na Cypr na własną rękę polecam mój obszerny poradnik: Cypr – co warto zobaczyć, porady praktyczne.

Uchodźcy na Cyprze

Okazało się, że moi nowi syryjscy znajomi chcą jednak o tej wojnie mówić, co jeszcze bardziej potęgowało moje zmieszanie całą zaistniałą sytuacją.  Bo co odpowiedzieć, kiedy 20 letni  Aiman i Elin mówią jak w ostatniej chwili opuścili swoje miasto uciekając z rodzicami przed bojownikami Państwa Islamskiego, albo kiedy o rok starszy Avedi zwierza się osobie, którą zna od 2 godzin, że rodzicie kazali uciekać mu jedynie z wujem, a sami zostali w Syrii. – Od dwóch miesięcy nie mogę się dodzwonić do nikogo z rodziny, zero kontaktu – mówi i zwraca oczy w stronę szumiącego gdzieś w tej ciemności morza.

Wszyscy pochodzą z jednego z wiekszych miast Syrii, leżącej nad rzeką Eufrad Ar-Rakki. Z miasta o bogatej historii, miasta, które od 2013 roku jest pod zupełną kontrolą Państwa Islamskiego. W marcu zostało ono ochrzczone stolicą ich fanatycznego tworu, zaś moi młodzi gospodarze wyjechali z niego zaledwie jeden, dwa miesiące przed tym wydarzeniem.

Wszyscy przyjechali tutaj na studia. Nachwalić sobie Cypru nie mogą. Piękny kraj, spokojny, studia na wysokim poziomie  w międzynarodowym towarzystwie, intensywne kursy nauki języka angielskiego. Dziesiątki tysięcy studentów przyjeżdża na Cypr co roku. Ci co mogą otrzymać wizę Schengen przyjeżdżają na południe, ci zaś pochodzący z krajów Bliskiego Wschodu, Afryki czy też Azji najczęściej osiadają na wcale nie gorszej części północnej. Co planują robić po studiach? Wszyscy zgodnie odpowiadają, że nie mają pojęcia, ale z pewnością do Syrii nie wrócą.

Są to i tak ludzie wielce szczęśliwi,  że mają okazję jednocześnie pozostawać daleko od piekła tej wojny, z drugiej zaś uczyć się i zwyczajnie z godnością żyć. Zdecydowanie nie są to uchodźcy bez dachu nad głową, pieniędzy i możliwości, choć w żadnym stopniu nie pomniejsza to ich wielkiej tragedii.

Mimo że typowych obozów dla uchodźców na Cyprze praktycznie nie ma, to ludzi z historiami podobnymi do tych trzech chłopaków można by z pewnością znaleźć wiele więcej. Są to z reguły ludzie młodzi, których rodziny stać było na ufundowanie studiów, rodziny, które złożyły się na ich wykształcenie, a same pozostały w swojej ojczyźnie.  Niby wygrali lot na loterii, są w sytuacji znacznie lepszej niż dziesiątki tysięcy innych uchodźców,  jednak nawet w tak powiedzmy „szczęśliwym” przypadku nie jestem sobie w stanie wyobrazić co oni musza czuć, przeżywać, z jakimi emocjami sobie radzić. Kiedy oni tutaj mają wikt i opierunek,   ich rodziny albo pozostały w Syrii ryzykując życie, albo tułają się po świecie szukając schronienia gdzieś w innych krajach ościennych.