3 rzeczy, za które lubię Niemcy i Niemców? Czyli o braku kultury i naturze

Rzeczy, które za każdym razem jak tylko tutaj przyjeżdżam bardzo mocno mnie zachwycają, powodują uśmiech na mojej twarzy i sprawiają, że mam ochotę wrócić szybko do Niemiec to nie tylko  na rower.

Jakby coś, jeśli interesują Cie konkretne propozycje tras rowerowych w Niemczech niedaleko polskiej granicy, ale też nieco dalej, to odsyłam do osobnych wpisów, konkretnych landów:

Tak więc – za co lubię tak bardzo Niemcy i Niemców? Zobaczmy…

Po pierwsze – uśmiech i pogoda ducha!

Na ścieżce rowerowej wzdłuż Odry sporadycznie można spotkać pieszych, także ludzi na rolkach, jednak najczęściej oczywiście rowerzystów. Bezdyskusyjnie to oni, obładowani sakwami rowerowymi, w większości znacznie starsi ode mnie, wiodą tutaj prym. Każdorazowo zbliżając się do siebie podnosimy wzrok, spoglądamy sobie w oczy, uśmiechamy się lub serdecznie machamy ręką. Mówiąc halo, hello, cześć (kiedy się zapomnę, że jestem po drugiej stronie granicy), albo nie mówiąc nic.

Jest to bardzo sympatyczny zwyczaj. Zawsze to przecież miło się do kogoś uśmiechnąć, miło też, jak ktoś uśmiecha się do nas. Czyż nie?

Kiedy już później, po kilku dniach jazdy rowerem przez Niemcy wracam do Polski, nachodzi mnie dziwna myśl. Mijam pierwszą osobę jadącą z naprzeciwka rowerem i nic. Próbuję uśmiechnąć się do drugiej, ta karci mnie wzrokiem. Trzecia osoba jak tylko podnoszę rękę, wlepia skonsternowany wzrok gdzieś przed siebie, w ziemię. Zastanawiam się co jest grane? Przecież to zaledwie kilka kilometrów w linii prostej, a jakby zupełnie inne zwyczaje?

Uwaga, nowy tekst z Niemiec o szlaku rowerowym wzdłuż Odry i Nysy.

I tak sobie już jadąc później przez Polskę, nachodzą mnie różne myśli. Co jest z nami nie tak? Czemu tak siebie nie lubimy, nie chcemy znać, nawiązywać kontaktów z innymi? Skąd się to bierze? Nie mogę tego jakoś zrozumieć.

Bardzo nie lubię czepiać się naszych przywar, naszej inności, często wyimaginowanych wad, doszukiwać się jakiegoś drugiego dna. Często sam staję w opozycji dla wielu stereotypów jakie się o Polakach w świecie szerzy, ale w tym przypadku jakoś nie mogę. Tutaj faktycznie jest coś na rzeczy. Wielokrotnie po powrocie z zagranicy (nie ważne czy z Iranu, dalekiej Syberii czy bliskich Niemiec) nie mogę wyzbyć się wrażenia, że mamy ze sobą jakiś wielki problem. Boimy się okazywać emocje, poznawać z innymi, unikamy kontaktów z nieznajomymi. Dziwne i zarazem bardzo ciekawe to zjawisko.

Oczywiście sam też nie jestem bez winy. Z czasem, nawet już po kilku tygodniach, dniach od powrotu staję się dokładnie taki sam. Nie wiem czy to geny się we mnie uaktywniają, przyzwyczajenia, czy też bardziej udziela mi się zachowanie innych ludzi, przez które zaczynam się upodabniać, zlewać z otoczeniem. Myślę, myślę i wymyślić nie mogę. Czy to historia tak bardzo zrobiła nam krzywdę? Może czasy PRL’u? Albo wylewające się nieustannie z telewizora szambo negatywnych informacji o świecie? Czy może homogeniczność, zamknięcie naszego kraju na innych spowodowały, że tak bardzo uważamy za niebezpieczne nawiązywanie kontaktów z nieznajomymi, okazywanie im (nie daj Boże!) życzliwości? Nie wiem, ale bardzo chciałbym to kiedyś zrozumieć…

Po drugie – kultura jazdy i te sprawy 

Zauważam to za każdym razem, jak tylko wpadam ponownie do Niemiec na rower. Byłem rok temu w Saksonii, byłem teraz w Brandenburgii i znowu mam te same wnioski, spostrzeżenia. Niestety to jeszcze nie koniec narzekania na nas, i nie koniec chwalenia Niemców. Kultura i zachowanie względem rowerzystów w Polsce i Niemczech to zupełnie inny świat, ba – inna galaktyka! To jak tam z szacunkiem i uwagą podchodzi się do jadącego drogą rowerzysty często (przez wzgląd na polskie przyzwyczajenia) nie może zmieścić mi się w głowie.

Zgoda! Z pewnością ilość dróg rowerowych, cała ta infrastruktura, edukacja mają realny wpływ na świadomość i zachowanie kierowców względem rowerzystów w Niemczech i – także zgoda! – również w Polsce idzie ku lepszemu, coraz częściej mówi się o kulturze na drogach. Jednak to co dzieje się w Niemczech, to niestety ciągle kompletnie inna kategoria zachowań międzyludzkich, wzajemnego szacunku.

Aż mi się przypomniał pewien znany mem internetowy, który nieco przerobiłem na potrzeby tego tekstu.

Jadę poboczem szerokiej drogi. Od dobrych 20 minut nie wyprzedzał mnie ani jeden samochód, a spoglądając w lusterko nie widzę też żadnego, który by się zbliżał. W końcu z naprzeciwka, zza zakrętu wyłania się pierwszy, który na mój widok od razu zwalnia, zjeżdża na pobocze po swojej stronie i właśnie w taki sposób mnie mija. Po jakimś czasie historia się powtarza. Znowu, i znowu, i znowu. Nie jadę środkiem drogi, nikt nie jedzie za mną, droga nie jest też jednopasmowa. Zwyczajna, wiejska, asfaltowa droga, na której bez problemu wyminą się dwa samochody.

Kolejny klasyczny przypadek to wyprzedzanie rowerzystów w Niemczech. Akurat jednego dnia trafiła mi się dziwnie nie niemiecka ścieżka rowerowa, biegnąca wzdłuż głównej drogi. Nadszarpnięta już zębem czasu, nierówna, co chwila poprzecinana wyjazdami z posesji, a krawężniki były tak wysokie, że prawie spadały mi sakwy rowerowe. Jakby tego było mało, na ziemi leżały co jakiś czas potłuczone butelki. Nie myśląc długo zjechałem na drogę. Tym razem ulica była jednak na tyle wąska, że raczej niemożliwe było wyprzedzenie mnie przez samochód, kiedy z naprzeciwka jechał inny. Nikt jednak nie trąbił, nie krzyczał żebym spadał na chodnik, wszyscy cierpliwie czekali, aż droga się zwolni. I co w tym najlepsze, kiedy już można było mnie wyprzedzić, znakomita większość ludzi omijała mnie szerokim łukiem, niczym świętą krowę w Indiach. Praktycznie całą szerokością drogi, jak na powyższym obrazku! Z racjonalnego punktu widzenia nie ma to sensu, bo 1 metr w zupełności przecież wystarcza, jednak Niemcy najwidoczniej mają inne zdanie w tym temacie. No i jest to najzwyczajniej w świecie miłe!

A jak jest w Polsce? Myślę, że rowerzyści doskonale wiedza jak taka sytuacja wyglądałaby u nas, jednak dla nierowerowych czytelników będących pewnie w większości, nieco przybliżę temat. W Polsce podobna sytuacja wygląda następująco:

Jadę drogą, droga jest wąska, z naprzeciwka jedzie sznur aut, a za mną także podąża zniecierpliwiony kierowca. Ten jednak, doskonale widząc, że droga jest zajęta, zamiast poczekać, najzwyczajniej w świecie tylko zwalnia i zaczyna przeciskać się pomiędzy mną a nadjeżdżającymi autami. Myśli sobie pewnie, że zwalniając do 20 km/h, może pozwolić sobie na bliższe minięcie mnie, wyprzedzanie „na gazetę”, traktowanie mnie chłodnym podmuchem powietrza. Przejeżdża tak blisko, że niemalże trąca mnie lusterkiem! A co jeśli uderzy? Pewnie wychodzi z założenia, że przecież jedzie na tyle wolno, że i tak nic groźnego by mi się nie stało, a już na pewno nie wyląduję na asfalcie.

Czyżby? Nie dalej jak miesiąc temu ktoś trącił lusterkiem Martę podczas jazdy do pracy. Nie chciało mu się poczekać, aż wolni się droga, więc postanowił spróbować szczęścia. Marcie na szczęście nic się nie stało, rower lekko się tylko zarysowany, a kierowca… nawet nie myślał się zatrzymywać.

Niestety znam takich przypadków więcej i ciekawi mnie tylko jak często zdarza się takie coś w Niemczech…

Niemcy na rowerze = odpoczynek. 

Trzecią rzeczą, za którą uwielbiam Niemcy, jest cisza i spokój tego kraju. Oczywiście całych Niemiec nie odwiedziłem, byłem kilkukrotnie zaledwie w paru landach, jednak na bazie swoich doświadczeń śmiało mogę stwierdzić, że można tutaj wypocząć.

Oczywiście, uprzedzając komentarze, tym razem wcale już nie piję do Polski! U nas także są w wielu miejscach warunki do wypoczynku i aktywnego spędzania wolnego czasu na łonie natury, jednak to Niemcy wydają mi się mniej kojarzyć z takimi widokami i to Niemcom w końcu poświęcony jest ten tekst.

No bo przyznacie chyba, że panuje u nas taki stereotyp, że Niemcy to kraj zalany betonem, asfaltem, poprzecinany licznymi autostradami, płotami i ogrodzeniami. Kraj, gdzie nie ma miejsca na zieleń, ani czasu na dbanie o naturę. Bo przecież trzeba stawiać kolejne fabryki, elektrownie, zakłady przemysłowe, przetwórcze, wydobywcze. Kojarzy się jako kraj, gdzie odpoczynekna łonie natury graniczy z cudem.

A to całkowita nieprawda!

Dolina rzeki Odry

Niemcy są tak samo zielone jak Polska!

Żeby tylko nie potwierdzać mojej tezy zdjęciami, mam kilka bardzo ciekawych statystyk. Mianowicie: aż 30% powierzchni Niemiec  jest zalesiona, zaś 48% jest pod ochroną. Składa się na to 16 parków narodowych, ponad 100 parków krajobrazowych i 15 rezerwatów biosfery UNESCO, zaś ich tereny poprzecinane są szlakami pieszymi i rowerowymi o łącznej długości 200 000 km. Jak coś tutaj możecie znaleźć wszystkie trasy rowerowe w Niemczech.

Z czystej ciekawości sprawdziłem też statystyki dotyczące Polski i wychodzi na to, że wcale nie mamy terenów zielonych więcej! Statystki faktycznie są bardzo do siebie podobne co mocno mnie zaskoczyło.

Mianowicie: 29-30% kraju pokrywają lasy, rezerwatów biosfery UNESCO mamy nieco mniej bo 10, jednak parków narodowych aż 23, a krajobrazowych 122. Ilości szlaków pieszo-rowerowych w całym kraju się niestety nie doszukałem. Jeśli ktoś ma takie informacje, śmiało proszę wrzucać w komentarze.

To tyle na tę chwilę z mojej strony. Ciekawy jestem jakie są Wasze odczucia z pobytu w Niemczech, jak Wy je odebraliście, czy przypadły Wam do gustu.

Przypominam też, że wszystkie teksty z Niemiec, które napisałem znajdziecie tutaj.